Την πρακτική, που περιγράφεται στη συνέχεια, την εφαρμόζουμε πολύ συχνά στις συναντήσεις της ομάδας μας, καθώς αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική για να ανταλλάξουμε τις εμπειρίες μας.
Χρειαζόμαστε μια σχολική τάξη (με τα θρανία και τον πίνακα της), τον δάσκαλο (συνάδελφο) και τους μαθητές της (επίσης συναδέλφους).
Ο συνάδελφος – δάσκαλος παρουσιάζει στους μαθητές - συναδέλφους του - ένα θέμα, μια τεχνική που αυτός, τη μέρα εκείνη, έχει να μας προτείνει.
Επειδή θέλουμε αυτό να γίνει πιο διασκεδαστικό αλλά και για να είναι ξεκάθαρο πότε αρχίζει και πότε τελειώνει το παιχνίδι των ρόλων, διευκολύνει αν φορέσουμε όλοι καρτελάκια, με διαφορετικά από τα δικά μας «ονόματα», για όσο κρατάει «το μάθημα».
Μέσα στη συμφωνία μας είναι καθένας να παίξει τον ρόλο του «μαθητή» που επιθυμεί. Είτε για να δυσκολέψει είτε για να διευκολύνει τον «δάσκαλο», με σκοπό να πάρουμε όλοι γεύση από μια όσο γίνεται πιο αληθοφανή διαδικασία μαθήματος σε «τάξη».
Μόλις τελειώσει το «μάθημα» βγάζουμε τα καρτελάκια μας και δίνουμε χρόνο στον αναστοχασμό. Κουβέντα και για το περιεχόμενο (τις τεχνικές που παρουσιάστηκαν) και για τη διαδικασία (με ποιους τρόπους μπορεί να μας βοήθησε η προσομοίωση).
Δημιουργούμε έτσι μια κατάσταση με στόχο και να απομυθοποιηθούν τυχόν δυσκολίες που φαντάζεται κάποιος ότι μπορεί να έχει εφαρμόζοντας τις τεχνικές και ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω στον ρόλο μας, στο βιωματικό. Ίσως καταλάβουμε έτσι περισσότερα για τις συμπεριφορές των μαθητών μας, για τον ρόλο που αναλαμβάνουν εκείνοι στην τάξη και εμείς στη σχέση μας μαζί τους.
Κάθε συνάδελφος έχει, με τα χρόνια εκπαίδευσής του, προσωπικής μελέτης και εμπειρίας του μέσα στην τάξη, αναπτύξει διάφορες δικές του τεχνικές ή έχει εξοικειωθεί με άλλες, γνωστές και από τη βιβλιογραφία, μεθόδους διδασκαλίας καταξιωμένες και δοκιμασμένες και αυτό είναι ένας πλούτος που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και οι τρόποι που διαλέγουμε να επικοινωνήσουμε. Είναι οι παράγοντες που συντελούν στο να έρθει η αλλαγή σε πολλά επίπεδα. Και μέσα στην τάξη καθενός, και στις σχέσεις μας και στην κουλτούρα του σχολείου (που δεν έχει δομές που να υπερασπίζονται τέτοιες πρωτοβουλίες).
